شنیدم که فرماندهی دادگر		قبا داشتی هر دو روی آستر
یکی گفتش ای خسرو نیکروز		ز دیبای چینی قبایی بدوز
بگفت این قدر ستر و آسایش است		وز این بگذری زیب و آرایش است
نه از بهر آن می‌ستانم خراج		که زینت کنم بر خود و تخت و تاج
چو همچون زنان حله در تن کنم		بمردی کجا دفع دشمن کنم؟
مرا هم ز صد گونه آز و هواست		ولیکن خزینه نه تنها مراست
خزاین پر از بهر لشکر بود		نه از بهر آذین و زیور بود
سپاهی که خوشدل نباشد ز شاه		ندارد حدود ولایت نگاه
چو دشمن خر روستایی برد		ملک باج و ده یک چرا می‌خورد؟
مخالف خرش برد و سلطان خراج		چه اقبال ماند در آن تخت و تاج؟
مروت نباشد بر افتاده زور		برد مرغ‌دون دانه از پیش مور
رعیت درخت است اگر پروری		به کام دل دوستان برخوری
به بی‌رحمی از بیخ و بارش مکن		که نادان کند حیف بر خویشتن
کسان برخورند از جوانی و بخت		که با زیردستان نگیرند سخت
اگر زیردستی درآید ز پای		حذر کن ز نالیدنش بر خدای

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: